,,,

Тушаа мэт санагдаж асан тэр юмс
Туугдаж цагийн салхинд хийсэхэд
Түхийх цээжин дэх хоосон зайд
Түмэн бодлын гуниг хурган хоцорлоо

Ертөнцүүд

Балга тагш юм толгойд гарч
Бараан бодлын манан хучна
Бачимдаж үл тэвдэх ууч сэтгэлийн
Багалзуурыг шахаж амьсгалийг нь тасална...

* * *

Өнгө мөнгөний хийсвэр хорвоогоос
Өнөд хол руу алсран одож
Өнгөгүй тунгалаг биеээр сэтгэлээ хучсан
Өр зүрхний ертөнцөд очно

Буруу зөв гэж тэнд үгүй
Бултаж нуугдах худал хуурмаг ч бас үгүй
Булаан эзлэх түрэмгий харгилал ч үгүй
Буцааж хариу нэхэхгүй хайраар дүүрэн

Улайж мэлзэх тэвдэх гэмгүй
Уруудаж доройтож шаналах зүйлгүй
Улцайн ялзарч буруудах бодолгүй
Угийн ариун гэгээн ертөнц

* * *

Төд удалгүй буцаад ир гэж
Тэвдэж ядарсан ертөнц минь дуудлаа
Тэнүүн бодлынхоо үрийг суулгаж ургуулчаад
Тэртээх алс руу явж болно гэлээ

Там, диваажин

Там диваажин бий гэвэл
Тэнд лав
Энэ ертөнц дээрхи шиг
Эрх чөлөө нь үгүй

ХОС

Хөх үүлсийн дундаас наран өнгийж
Хөндий талд туяа нь илч нэмнэ
Хөөрөн догдлон зогсох миний сэтгэлд
Хөөрхөн чиний минь инээмсэглэл гэрэл нэмнэ

Оройгүй уудам тэнгэрийн дундаас
Одод саран гийж гэрэл нэмнэ
Орчлон дэлхийн олны дундаас
Онцгойрч чиний минь хоолой жаргал нэмнэ

Саран наран ээлжлэх эгэл амьдралын
Саадтай саартай сайнтай жимийг
Саруул ухаан сэтгэлийн гэгээтэй
Сайхан чиний минь сэтгэл хайр гэрэлтүүлнэ

Бороо цас хоёр

Бороо цас та хоёр
Болзоод байгаа юм уу?
Битгий зогсооч, гуйя

Хархан дусал
Хайлах ширхэг бүхэн чинь
Гуниг болон бууж
Гол мөрөн болж үерлээд
Ганцаардал нэртэй хадыг
Газрын уруу ховх татаг
Харин би тэндээс нь
Хатуу царс болж ургаад
Хажууд ургах хөөрхөн цэцгийг
Харж нөмөрлөж зогсъё

Онгод

Нот хөглөрч
Нойр үнэртэх мухрын өрөөнд
Эрчит хуруугаар
Эгшиг үерлүүлж баясаад
Бодол хулжаан
Боодол тамхийг сорохуйд
Хөврөх утаа нь
Хар бэх болон
Таван шугамаас хальсан
Таатай аялгууг буулгана

Чөлөөлсөн нь

Зүүн ховдолд нуугдсан
Зүрхний бяцхан шувуухайг
Дурлалын цэлмэг тэнгэрт нь
Дураар нь нисгэж амрав

Харин үлдсэн зүрх нь
Хөндий хоосон биш ээ одоо
Хайр сэтгэл найрагаар
Халгиж булгилж байгаа

Хартай зүүд

Хайрын оч зүрхнээ харваж
Харц шидэн сэмхэн санаашрах намайг
Харамлах сэтгэл эзэмдэн дийлж
Хартай зүүд үдшийн нойрыг хулжаана

Дурлал гэдэг...

Дурлал гэдэг
Дураараа залгилж болдоггүй
Дутуу иссэн дарс ч
Дусал төдий хүртэхэд
Дуу чимээгүй тас үсэрнэ

Дурлал гэдэг
Татсан тамхины утаа
Татаад барих биегүй ч
Тархи оюунаар наадан
Таатай сайхан санагдана

Сэтгэл минь

Цас хаялна, сэтгэл шиг
Цав цагаахан, сэтгэл шиг
Чимээгүйхэн дүнсийнэ, сэтгэл шиг л
Чиний л тухай бодлууд, сэтгэлд минь л

Биед чинь дөхөвч
Сэтгэл чинь алсрана, зэрэглээ шиг
Бодол, хайраар халгивч
Сэрүүн зүүдлээд л сэрнэ, бороо шиг

Салхинаа туугдах үүлэн лугаа
Сэтгэл минь төөрөн хэснэ
Ангасан хөрснөө шингэх шиврээн дусал шиг
Алдуурсан сэтгэл минь замхран одно

...

Сэтгэлд минь хургах жавар салхи
Сэм сэмээр замхран арилна
Сэрүүн зүүднээс минь даллан сэрээж
Сэтгэлт чи минь даллан дуудна

Урсан хөврөх бодлын үзүүрт
Ухаан санаа цэлмэн уужирна
Уртхан амьдралын нарийн харгуйд
Учралт чи минь мишээн тосно

Эрхэс гариг, наран саран
Эргэн тойрон хүрдэн эргэнэ
Энх амьдралын жамыг зөгнөн
Энгүй талаас салхин сэвшинэ

Гэгээн хүслийн тэнгэр болж
Гэрэлт нарны илчин болж
Галт зүрхний дуулал болж
Ганцхан чи минь наддаа иржээ