Чөлөөлсөн нь

Зүүн ховдолд нуугдсан
Зүрхний бяцхан шувуухайг
Дурлалын цэлмэг тэнгэрт нь
Дураар нь нисгэж амрав

Харин үлдсэн зүрх нь
Хөндий хоосон биш ээ одоо
Хайр сэтгэл найрагаар
Халгиж булгилж байгаа

Хартай зүүд

Хайрын оч зүрхнээ харваж
Харц шидэн сэмхэн санаашрах намайг
Харамлах сэтгэл эзэмдэн дийлж
Хартай зүүд үдшийн нойрыг хулжаана

Дурлал гэдэг...

Дурлал гэдэг
Дураараа залгилж болдоггүй
Дутуу иссэн дарс ч
Дусал төдий хүртэхэд
Дуу чимээгүй тас үсэрнэ

Дурлал гэдэг
Татсан тамхины утаа
Татаад барих биегүй ч
Тархи оюунаар наадан
Таатай сайхан санагдана